Yellowtime (Jazz) Busser Geel zondag 03 september 2017 reporter & photo credits: Freddie info artist: The Chris Joris 'Home Project' - David Linx & Michel Hatzigeorgiou - Bert Joris Quartet - Earjazzm - Studenten - Mood-Swings - Aligaga info organisation: Yellowtime vzw © Rootsville 2017

Zondag en terug richting Geel voor het 2de luik van Yellowtime. Een namiddag met 'zon & zazz' :-). Het programma wordt zoals gewoonte getrouw opgedeeld tussen de 'main stage' en de 'sultan stage. Op de 'sultan stage' zijn het eerst de studenten die hier het woord krijgen en tijdens de change-overs op het grote podium krijgen we telkens op het kleinere podium diegene te horen die in de startblokken staan om het te gaan maken. De presentatie op het grote podium is zoals steeds in handen van de deskundige Mevr. Yvonne Walter. Voor de aankondiging op het kleine podium doen ze een beroep op Gilbert Hertecan. De weergoden zijn weerom die van 'Geel' gunstig gezind.

Als eerste komen de studenten van de afdeling 'Jazz & Lichte Muziek' van de academie Geel aan beurt dit onder leiding van muziekleraar Geert Schoeters. Deze eerste lichting noemen zich 'Earjazzm' en bestaan uit Quinten Goris en Gie Dockx, beiden op gitaar. Nick Schepers aan de keyboards en een ritme sectie die bestaat uit Thomas Antonios (bas- en akoestische gitaar) en drummer Lennart Vissers.

Ze voelen zich nog wat onwennig wanneer ze komen aanzetten met 'Cannonball' Adderley zijn 'Mercy, Mercy, Mercy. Eentje dat voor hem werd geschreven door toesenist Joe Zaniwul. Na het eerste terecht warme applaus komen deze youngsters toch wat losser en na 'Till Tomorrow' zijn ze zo goed als vertrokken. Ik moet deze gasten het wel meegeven dat ze in tegenstelling tot die van de 'main stage', zij hun stukken wel kennen en geen partituren hoeven te bekijken ;-). Keep up the good work!

Na deze korte 'tour of glory' is het nog tijd voor een anderen lichting van deze academie. Net zoals vorig jaar en net als bij 'Earjazzm' herkennen we ook nu enkele gezichten zoals basiste Ann en gitarist Jurgen. Een naam voor hun Quartet is er nog niet dus noemt 'meester' Geert ze maar gemakkelijkshalve 'de madammen en de mannen van vrijdag'. Verder bestaat deze lichting nog uit Jan aan de drums en Bike (bieke) aan de keys. Ook zij brengen een aangename verpozing wachtend op het grote podium waarbij de kennis van Jurgen al een beetje verder reikt dan 'het school'. Time for the next step...

Rond de klok van 03.00PM is het de beurt aan het Chris Joris 'Home Project'. Bij de familie Joris zit 'muziek' wel goed ingeburgerd in hun DNA. Chris Joris zelf is de zoon van operazanger Jan Joris en zelf kan hij terugvallen op enkele zeer getalenteerde afstammelingen. In de jaren 80-tig en 90-tig was deze Chris Joris alom aanwezig met zijn 'The Chris Joris Experience' en won reeds vele prijzen. Sinds begin 2000 concentreerde Chris met zoveel namen en vormde hij ook een duo met pianist Mal Waldron. Samen met zijn kinderen nam hij vorig jaar het album 'Home and Old Stories' op en vulde de bezetting van dit 'Home Project' aan met jazzmuzikanten Bart Borremans (sax), Free Desmyter (piano), Lara Rosseel (contrabas) en percussionist Christophe 'El Diablo' Millet. De 'Jorissen' bestaan naast Chris Joris (drums & percussion) ook nog uit Naïma (guitar, zang en veel meer), Saskia (backing vox) en zoon Yassin (guitar & vocals).

Uiteraard staat het album hier vandaag op deze wonderlijke locatie centraal. Een uurtje wereldmuziek met uiteraard ook jazzinvloeden. Dat het optreden met zoveel instrumentaria wel een beetje speciaal zou worden kon je al waarnemen dat iedereen stil en aandachtig de muziek van dit 'Chris Joris Home Project' zaten te observeren. Na nummers als 'Barasowayo' en 'My Way' volgt er voor de familie Joris een speciaal moment want met 'Far Away' brengen ze een ode aan echtgenote en mama. Het is voortdurend een opnemen in je van prachtige melodieën samengebracht en meesterlijk vertolkt door dit 'Home Project'. Toen Joris even op zoek was naar zijn drumsticks wist zoon Yasser dit op te vullen met een humoristische quote, onze papa is naast trommelaar ook nog goochelaar, en dit wisten we nog niet :-). 'Ayiti' is de Creoolse benaming voor Haïti en zowat iedereen is hier bij het beluisteren van dit nummer en al dit wonderbaarlijks de tijd uit het oog verloren. Ontnuchtering volgt wanneer na Son House zijn 'Grinnin' in Your Face' de laatste drie stukken in compacte versie werden gebracht. Iemand in de 'spolights' plaatsen? Waarom? ze waren alle 8 goed. Een perfect huwelijk tussen wereldmuziek en jazz...

Terug naar de 'sultan stage' voor 'Mood-Swings'. Een duo bestaande uit Lien Schoonis en Hans Schoonis, broer en zus, met een repertoire bestaande uit jazz standards en pop songs van de laatste decennia. OPenen doen ze met het bijna onherkenbare 'A Taste Of Honey' uit 1961. Oorspronkelijk is dit een instrumentaal nummer en vergaarde de meeste roem door de versie van Herb Alpert in 1965. Het arrangement van deze 'Mood-Swings' zou dit nummer evenwel een nieuw en jazzy leven kunnen inblazen. 'Summetime' van Gershwin is dan al een meer gebracht nummer in jazzworld, zeg maar standard en er is zelfs ruimte voor Norah Jones.

Hun nummers wordt interessant gehouden door eigen interpretatie en melodieuze improvisaties, gebracht in een intieme sfeer en zijn meer dan het beluisteren waard. Een aanrader om in opperste ontspanning te genieten.

Het duo David Linx & Michel Hatzigeorgiou is een primeur voor Vlaanderen en daarmee bevinden we ons terug op het grote podium. David en Michel gaan al een hele tijd terug en hun vriendschap bestrijkt al een periode van meer dan 30 jaar. Na jaren van omzwervingen in andere formaties zijn ze elkaar terug tegengekomen en daardoor ontstond dit project 'The Wordsmith'.

De elektrische basgitaar van Michel Hatzigeorgiou vormt een alles vertellende harmonie met de prefect onder controle zijnde jazz tonatie in de stem van David Linx. Enkel één instrument op het podium, als we de stem van David niet meetellen, en het lijkt erop of 'den tap' wordt een uurtje gesloten. Muisstil en opperste concentratie zowel van het duo als bij de menigte. Nummers als 'On A Lonely and Crowded Street' bewijzen nogmaals over welke klasse deze David Linx bezit. Enkele nummers zijn trouwens een compositie van beiden zoals 'I Walk Alone' eentje dat voor beiden na 20 jaar een beetje een 'home comin' song' is. Met de ballade 'The Wind Cries Mary' van icoon Jimi Hendrix staan beiden zelfs bij mij op een goed blaadje. Met eentje over een zwarte kraai in een blauwe lucht laat Michel horen dat hij ook de technieken van 'slappin' bass' perfect onder de knie heeft en David laat met 'Rosa' horen dat ook andere talen voor hem geen geheimen kennen. Even ademen nu voor deze boyz in blue...

Met 'Aligaga' gaan we stilaan richting einde van deze 7de editie van 'Yellowtime'. Voor de concerten op de 'sultan stage' is dit dan definiet het laatste. Deze formatie is een er eentje met een internationale bezetting maar hebben als 'hometown' Maastricht. 'Aligaga' is het geestenkind van bassist en componist Frederico Corsini, afkomstig uit het land van 'La Mama' en werd in 2014 bevon de doopvond gehouden. Normaal bestaan ze uit een 7-koppige formatie maar de vakantie toestanden heeft er voor gezorgd dat de Duitse trompettist Marvin Frey er niet bij kan zijn.

Verder bestaan deze 'Aligaga' nog uit Jon Sensmeier (Alt Sax) en eveneens komende uit Duitsland, onze landgenoot Joos Vandueren (Tenor sax), uit Zuid-Korea hebben we Taejung Kim op gitaar, uit Nederland komt Daniël Jonkers (drums) en aan de black & white keys hebben we Leonard Steigerwald (Duitsland).

Hun 'free jazz' is vrij experimenteel te noemen en de intimiteit gaat soms in deze hof een beetje verloren. Met al 2 albums op hun conto weten deze 'youngsters' blijkbaar goed welke richting ze willen inslaan en zo hebben ze al wel een 'award-winning' prijs kunnen binnenhalen. Na 'Aligaga' en zijn 7 rovers trekken we nog een laatste maal richting 'main stage'.

Als absolute afsluiter voor dit 2-daags muziekfest hebben ze dan maar meteen ook een wereldtopper binnengehaald. Samen met namen als Toots Thielemans en Philip Catherine wist deze Bert Joris de Belgische jazz op de wereldkaart te zetten en krijgen we dus een grote meneer op het podium. Bert Joris laat zich vandaag begeleiden door zijn favoriete muzikanten en dat zijn op piano Nicola Andrioli en een ritme sectie die bestaat uit Phillipe Aerts aan contrabas en Dré Pallemaerts aan de drums.

Iedereen is klaar voor het opperste genot dat Bert Joris uit zijn trompet weet te halen. High Standard wanneer je deze klasbak hoort spelen zelf intens genietend van wat hij brengt samen met het Bert Joris Quartet. Bert heeft al tal van geweldige albums op zijn actief zoals 'Only For The Honest' uit 2011 met nummers als 'Never Let Me Go' en 'All Over Me'. ook zijn 'live' registratie in de Roma met Tutu Poane is een pareltje.

Vandaag speelt hij niet enkel eigen werk maar ook standards en ook nummers van leden uit zijn Quartet zoals '21' van de hand van pianist Nicola Andrioli, een prachtig nummer waarvoor hij en zijn trompet bijgestaan worden door het heerlijke geluid van een demper, een nummer dat mede door de sfeer en de begeesterende uitvoering hier ietwat magisch aanvoelt.

De eerste opkomende kille avonden van september worden hier vanavond nog moeiteloos verdreven door de warmte van dit Bert Joris Quartet. CU in 2018...allee als het mag van Mevr. Greet ;-).

Yellowjazz...terugdenkend aan vele mooie momenten, we denken nog aan je Jazzman.

...met de kids luisterend naar de papa

en genietend van the good life.

more and larger pics on